geçen hafta markette bir kadın sırada önümdeki çocuğa çıkıştı. çocuk sessizce geri çekildi. ben dayanamadım, araya girdim.

kadın, bana döndü ve “senin ne haddine?” dedi. “sen buranın insanı bile değilsin.”

o an beynimden aşağı kaynar sular döküldü. yıllardır burada çalışıyorum, vergi veriyorum, çocuk büyütüyorum. ama hâlâ “buraya ait değilim” onun gözünde.

bazen en çok kavga ettiğin anlarda gerçek yerini öğreniyorsun.

eve dönünce ağladım. kendime kızdım, ona kızdım, sisteme kızdım. ama en çok bu hisse kızdım: “burada geçiciyim.”

2025-05-23 03:15