her bayram sabahı aynı saatte uyanıyorum. çocukken bayramlıklarımı yatağımın başucuna koyardım. şimdi pijamayla kahve yapıyorum.

pencereden dışarı baktığımda kimse yok. kapılar çalınmıyor, çocuklar koşuşturmuyor. sadece sessizlik var.

telefon çalıyor. annem görüntülü arıyor. evde herkes bayramlık giymiş, sofra kurulmuş. o ekran bana hem çok yakın hem sonsuz uzak.

onlar gülerken ben sadece başımı sallıyorum. gülümsemeye çalışırken burnumun direği sızlıyor.

burada bayram, sadece takvimde bir gün. ama içimde koca bir boşluk. memleket bazen sadece toprak değil, yaşanan günlerin anlamı oluyor.

2025-05-15 15:06